‘ती’ – २८

‘ती’ चे वडिल गेले. सांत्वनासाठी मी फोन केला. ती अगदी शांत होती. हो-नाही करत मी ‘ती’ला विचारायचे धाडस केले, “मुलं जायची त्यांच्याकडे? तुम्हाला पुन्हा आपलंसं केलं होतं भाऊंनी?”. यांच्या वडिलांना सगळे ‘भाऊ’ म्हणायचे. शहरातील ते प्रसिद्ध असामी.

एवढ्या वर्षांच्या परिचयात या विषयावर आम्ही कधीच बोललो नव्हतो. वयाचा लिहाज़ हा महत्वाचा मुद्दा आणि ‘ती’चे मन जपणे हा सुप्त हेतू.

ती नेहमीप्रमाणे मनमोकळेपणाने बोलू लागली. “हो! या मे महिन्यात समेट झाला आमचा. मग येणं-जाणं सुरु झालं.” मला ऐकूनच खूप बरं वाटलं.
मी – “मुलगी आणि वडिलांचं नातं काही वेगळंच नाही का हो?”
ती – “हो ना! त्यांचं माझ्यावर जरा जास्तच होत तसं…समाधाने गेले भाऊ. त्यांनाही हे जवळ आलंय याची प्रचिती आली असावी.”

मला उगाच हलकं झाल्यासारखं वाटलं. ‘ती’च्या बोलण्यातही वेगळे समाधान जाणवत होते.

‘ती’ने वडिलांच्या मनाविरुद्ध जाऊन प्रेमविवाह केला होता. वडिलांनी सगळे पाश तोडून टाकले. ‘ती’ने त्याच शहरात राहून मस्त संसार फुलवला होता. सगळं आलबेल होतं. पुढं भावंडांनी ‘ती’च्याशी बोलणे-चालणे सुरु केले. तरी वडिलांचा रोष काही कमी होत नव्हता. यंदा जवळ-एक २६-२७ वर्षांनी मनं स्फटिकासारखी साफ झाली होती. त्यांतून परिवर्तित होणारा मायेचा प्रकाश, आनंदाचे-समाधानाचे सप्तरंगी इंद्रधनू होऊन ओसंडला होता. ‘ती’च्या प्रेमाच्या विजयाचा तो राजरोस स्विकार होता!

************

‘ती’ शृंखला –

‘ती’ – २७
‘ती’ – २६
‘ती’ – २५
‘ती’ – २४
‘ती’ – २३
‘ती’ – २२
‘ती’ – २१
‘ती’ – २०
‘ती’ – १९
‘ती’ – १८
‘ती’ – १७
‘ती’ – १६
‘ती’ – १५
‘ती’ – १४
‘ती’ – १३
‘ती’ – १२
‘ती’ – ११
‘ती’ – १०
‘ती’ – ९
‘ती’ – ८
‘ती’ – ७
‘ती’ – ६
‘ती’ – ५
‘ती’ – ४
‘ती’ – ३
‘ती’ – २
‘ती’ – १