‘ती’ – १२

खडकमाळ मधे पोलिस वसाहतीत तिचे घर होते. पहिली छोटीशी खोली म्हणजे तिचे ‘पार्लर’. एक आरसा, त्यालाच जोडून तिचे साहित्य ठेवायचे टेबल, गिर्हाईक बसेल ती खुर्ची, अवघडलेपण टाळायला पडदा, एवढे सगळे आणि उभ्याने काम करण्यासाठी परतायला जेमतेम जागा उरत होती. ‘ती’ कडे मी केस कापायला जात असे. मुलगी मेहनती होती, काम चोख करायची, शिवाय ओळखीतून तिच्याकडे गेले होते.

गोरी, उंच, लांब केस, त्यांची कायम एक जाड वेणी, तपकीरी डोळे, दिसायलाही बरीच म्हणाली लागेल, वय पंचविशी पुढचे असावे कारण लग्नाळू होती.

‘ती’ कडे गेलं की गप्पा व्हायच्या. ती घरच्यांबद्दल वगैरे बोलायची. तिचं लग्न ठरायला उशीर होत होता यामुळे ‘ती’ च्या घरचे चिंतेत होते. ती सुद्धा बरेच उपास-तापास करायची.

थोड्या महिन्यात ‘ती’ने लग्न ठरल्याची बातमी दिली. नवरा कोण कुठला ते सांगून, ‘ती’ आनंदाने पुढे बोलत होती,”तू रत्नागिरीचा ना गं? मग तुम्हाला चांगलंच जवळ आहे राजेंद्र (नाव बदलले) महाराजांचे गाव. त्यांच्याच आशीर्वादाने लग्न ठरले!” मला कळायला काही मार्ग नव्हता. तिने खुलासा केला – “मी महाराजांच्या दर्शनाला गेले. त्यांनी डोक्यावर हात ठेवला आणि म्हणाले एका महिन्यात तुझं लग्न ठरेल. आणि अगदी तसेच झाले बघ”. मी महाराजांकडे का गेले नाही? ते किती महान आहेत वगैरे ती सांगत राहिली.

माझ्या विवेकबुद्धीला हे काही पटणारे नव्हते तरी तिला मी काहीच बोलले नाही. एक तर माझा बुवा-महाराजांवर विश्वास नव्हता-नाही. तसेच या महाराजांचे ‘खरे’ कारनामे बहुश्रृत होते. म्हणूनच हा पाजी बुवा आमच्या प्रांतातला असलातरी त्याचा ‘भक्तगण’ घाटावरच्या भागातला होता. जनतेला टोप्या घालणार्यांपेक्षा, त्या घालून घेण्यार्यांची मला जास्त कीव येते.

कालांतराने ती सासरी गेली, रूळली. अचानक तिने काम बंद केले. का विचारायची गरज नव्हतीच पण तरी तिने स्पष्टीकरण दिले,”महाराजांच्या कृपेने गोड बातमी आहे!” 🙂

************

‘ती’ शृंखला –

‘ती’ – ११
‘ती’ – १०
‘ती’ – ९
‘ती’ – ८
‘ती’ – ७
‘ती’ – ६
‘ती’ – ५
‘ती’ – ४
‘ती’ – ३
‘ती’ – २
‘ती’ – १